Tijdens de campagne kwam Adrie den Dunnen (oud-raadslid van Pro’98) naar ons toe en zei tegen onze secretaris dat er wel eens iets gedaan mocht worden voor mij, omdat ik al zo lang actief ben voor de VVD. Gisteren bleek dat hij toen al druk bezig was met de aanvraag voor de Thorbeckepenning; een hoge onderscheiding voor vrijwilligers binnen de VVD. Gisteren nam ik afscheid als voorzitter van de plaatselijke VVD en kreeg ik deze penning uitgereikt en daar ben ik ongelooflijk trots op. Toch ben ik maar een passant.
De laatste der Mohikanen.
Tijdens de toespraak door Theo Bos bedacht ik me hoeveel mensen – naast Theo – feitelijk weten wat ik de afgelopen 37 jaar gedaan heb. De 10 jaar dat ik in Zwolle actief was bestond uit een keur aan hand- en spandiensten, veel werkgroepen en dat soort basiszaken waar je later veel plezier aan beleefd. Uit deze periode heb ik nog contact met Henja, maar alle anderen ben ik na mijn verhuizing naar Barneveld uit het oog verloren.
Dat geldt ook voor het grootste deel van de periode in Barneveld. De voorzitter, die ik twintig jaar geleden heb opgevolgd is nog betrokken lid, maar alle andere bestuursleden uit die tijd zijn dat niet meer. De waardering voor mijn inzet van destijds bleek bij mijn eerste afscheid van het bestuur. Mijn opvolger en toenmalige voorzitter wilde me namelijk helemaal niet kwijt en sloeg bewust het agendapunt van mijn afscheid over waardoor ik nog een jaar door moest als bestuurslid. Hij is echter overleden en bijna alle mastodonten uit die tijd zijn uitgewaaierd, overleden of aangesteld als burgmeester van Opmeer.
Nieuwe bezems vegen de apenrots schoon.
Nu is dan mijn tweede periode als voorzitter afgesloten en als je lang veel functies hebt bekleed kom je als vanzelf bovenop de apenrots te zitten en lijkt het alsof je onmisbaar bent. Je netwerk is groot en het gemak om zaken te regelen geeft het idee dat het allemaal niet moeilijk is. Tegelijkertijd denk je bij alle ideeën: ‘dat heeft geen zin, want dat is al een keer geprobeerd’. Feitelijk blokkeer je met je beperkingen nieuwe initiatieven van anderen.
De afgelopen 6 jaar hebben zijn Theo en ik van de apenrots afgeklommen. De mensen die nog weten wat wij hebben gedaan zijn hartelijk bedankt en wij hebben ons opgesteld als mentoren voor een grote lichting nieuwe mensen met frisse ideeën én b.v. verstand van de moderne communicatiemiddelen! Het is een genot om te zien dat zij al die oude ideeën met een nieuwe blik wél succesvol nieuw leven inblazen. Soms doen ze het gewoon beter dan je het zelf ooit hebt gekund. En niet alleen soms...
En toch heb ik de afgelopen maanden – tijdens de campagne – het gevoel dat al die nieuwe actievelingen me waardeerden en ik ben ongelooflijk trots dat ze deze Thorbeckepenning voor me hebben aangevraagd. Ik ben uiteindelijk gewoon een passant en maak graag ruimte voor nieuw talent, dat hopelijk over 10, 20 of 30 jaar hun ervaring weer willen overdragen aan de nieuwe talenten van dat moment. Zo blijft onze democratie levend.
Peter Lamberts
Columnist de 3e helft